Nu ik jou straks voor altijd moet missen,
denk ik vaak terug, aan eerder verlies en verdriet.
Het zat diep verscholen, misschien verdrongen, ik weet het niet.
Misschien door afleiding verpakt,
waardoor het leek alsof het was verzwakt.
Alle herinneringen, ze komen weer boven,
dat het zo intens kan zijn, het is niet te geloven.
De deur van mijn gevoel, zwaait regelmatig open met ferme kracht,
dierbaren omarmen mij, waardoor het leed wat wordt verzacht.
Diep in mijn hart, diep van binnen,
schreeuwt mijn stem, dat het opnieuw wil beginnen.
Maar dat alles eerst moet worden verwerkt,
door samen te praten, te huilen, maar ook te lachen, want dat versterkt.
Nu ik jou straks voor altijd moet missen, denk ik terug aan eerder verlies en verdriet
het was verscholen, verdrongen, ik geef me er aan over, het geeft niet!
Margriet Adema
