In deze rubriek interviewen wij mensen over het ingrijpende verlies van hun dierbare. Dat kan een zusje of broertje zijn, een dochter, een vader, een kind, een vriendinnetje… Elk verlies is specifiek en niet te vergelijken met elkaar. Tijdens het interview vertellen mensen hoe zij hun rouwperiode hebben ervaren, maar ook hoe zij hun dierbare herinneren.
Ingrid verloor op 25-jarige leeftijd haar moeder na een heftig ziekbed. Haar moeder werd niet ouder dan 56 jaar. Nu Ingrid de leeftijd nadert die haar moeder had toen ze 27 jaar geleden overleed, lijkt het verlies dichterbij te komen dan toen. Gelukkig komt ze uit een warm gezin met broers en zussen waar ze op terug kan vallen.
De moeder van Ingrid, die zij liefkozend mammie noemt, leed aan borstkanker en is daar vier jaar lang ernstig ziek van geweest. “Ze heeft echt geknokt. Omdat ze niet van ons weg wilde”, begint Ingrid haar verhaal. “Mama was de spil in ons gezin. Het was een lieve moeder. Als je niet naar school wilde, zei ze: ‘Dan blijf je toch thuis. Ik schrijf wel een briefje.’ Zij vond het alleen maar leuk als we thuis waren”, vertelt Ingrid met een lach. “Zij was niet alleen mijn moeder, maar ook mijn vriendinnetje en daarin zat geen onderscheid met de andere kinderen. Iedereen was gelijk.”
Midden in het leven
Ingrid stond als 25-jarige midden in het leven toen haar moeder ziek werd en later overleed: “Ik woonde niet meer thuis en mijn leven bestond uit vrienden, uitgaan en werk.” Natuurlijk had de ziekte van haar moeder grote indruk gemaakt, maar Ingrid was ook met haar eigen leven bezig. “Toen ze heel erg ziek was belde ze eens of ik naar huis wilde komen want ze wilde wat eten en durfde niet uit bed. Ze zag dubbel en lag in de woonkamer. Ik zei tegen haar dat het druk was op mijn werk dus dat ik daarna wel zou komen. Achteraf gaf dat een schuldgevoel dat me heel lang heeft achtervolgd. Ik besefte niet goed dat ze zo ziek was.”
Zorgzaam zusje
Ingrid had, net als haar twee oudere broers en zus, de mogelijkheid om enigszins aan alle zorgen te ontsnappen omdat ze niet meer thuis woonde. Haar jongere zusje kon dat echter niet. “Zij zorgde zó goed voor onze moeder, daar ben ik haar tot op de dag van vandaag dankbaar voor. Wat zij heeft gedaan, van luiers verschonen tot mijn moeder wassen, dat heeft echt indruk op me gemaakt. Zij heeft ontzettend liefdevol voor mijn moeder gezorgd terwijl ze zelf pas 20 jaar was. Dat moet heel pittig zijn geweest.”
De wereld staat stil
Na het overlijden worstelde Ingrid erg met zichzelf. “De wereld heeft echt even stil gestaan. Ik kan me een moment herinneren dat ik in de bus zat en zo intens verdrietig was. Alles om mij heen ging gewoon door en niemand zag aan mij dat ik geen moeder meer had. Ik wilde niet in die slachtofferrol zitten maar het heeft wel 15 jaar geduurd voordat ik het een beetje een plek kon geven. En nu nog steeds gaat er geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk.”
Steeds groter besef
Ingrid heeft nu bijna de leeftijd die haar moeder had toen zij overleed. Het besef wat dit voor haar moeder heeft betekend, wordt dan ook steeds groter. “Ik weet nog dat mijn moeders borst werd afgezet. Ze liet het thuis in de badkamer zien en ik zei tegen haar: ‘Ach, je hebt er nog eentje, geen zorgen!’ Het was grappig bedoeld maar nu ik deze leeftijd heb bereikt, merk ik dat het eigenlijk helemaal niet grappig is. Ik besef nu wat voor impact dat kan hebben op een vrouw.”
Mijn zus zei dat ze trots op mij zou zijn. Maar ik weet zeker dat ze trots zou zijn op ons allemaal.
Omdat haar moeder zo ziek is geweest, maakt Ingrid zich bovendien meer zorgen om haar eigen gezondheid. “Ik ben nu banger dan toen ik twintig, dertig jaar was.” Ingrid laat zich vanaf haar 40e jaar jaarlijks controle in het ziekenhuis.
Een onvervangbare moeder
Ingrid moest zonder moeder door het leven en ging op zoek naar iemand die het gat dat haar moeder achterliet, kon vullen. “Ik had behoefte aan een moeder dus zocht er een in de nieuwe vrouw van mijn vader en in mijn schoonmoeder. Maar daar kwam ik gauw genoeg van terug. Mijn moeder is onvervangbaar.”
Gelukkig komt Ingrid uit een warm gezin. Ze heeft een goede band met haar broers en zussen. “Ik had het laatst nog met mijn zussen over onze moeder. Het was de dag voordat ze 27 jaar geleden overleed. We dronken een advocaatje met slagroom, omdat mijn moeder dat altijd lekker vond”, Ingrid lacht kort. “Mijn zus zei dat ze trots op mij zou zijn. Maar ik weet zeker dat ze trots zou zijn op ons allemaal.” Het verlies heeft Ingrid gevormd maar ook gesterkt in de manier hoe zij nu in het leven staat.
Reacties (3)