In deze rubriek interviewen wij mensen over het ingrijpende verlies van hun dierbare. Dat kan een zusje of broertje zijn, een dochter, een vader, een kind, een vriendinnetje… Elk verlies is specifiek en niet te vergelijken met elkaar. Tijdens het interview vertellen mensen hoe zij hun rouwperiode hebben ervaren, maar ook hoe zij hun dierbare herinneren. “Zijn naam was Heere, dat is een typische Groningse naam die je eigenlijk nergens anders vindt. Officieel heet ik zelf zo, en mijn zoon ook. Het is dus een familienaam.” Erik van Oost begint over zijn in het jaar 2000 overleden vader Heere, geboren in Groningen in 1919. “Tijdens de Hongerwinter liep mijn moeder helemaal vanuit Rotterdam naar Groningen, waar ze uiteindelijk mijn vader ontmoette. Over de oorlog wilde pa verder weinig kwijt. Uiteindelijk blijkt uit onderzoek van mijn eigen zoon dat hij tijdens de inval van de Duitsers in Dordrecht gelegerd zat, waar nog vrij stevig gevochten is.”
Boeren uit Zuid
Na de Tweede Wereldoorlog verhuist Heere met zijn vrouw naar Rotterdam, zoals veel noorderlingen in die tijd. In Rotterdam-Zuid strijkt het jonge gezin neer. In die tijd woonden daar veel mensen uit de provincies Drenthe, Groningen en Friesland, waardoor de inwoners van dit gedeelte van de stad al gauw bekend kwamen te staan als ‘de boeren uit Zuid’. Pa was beresterk. Ik herinner me hem als een enorme man van weinig woorden, die zijn leven lang werkte om ons, zijn vrouw en twaalf kinderen, te onderhouden.” Maar hij kon hard zijn. “Ik weet nog dat ik een keer ruzie had gehad op straat en met een blauw oog thuis kwam. Hij stuurde me toen terug met de mededeling dat ik niet terug hoefde te komen voordat de ander ook een blauw oog had. Ook dronk hij veel, eens belandde hij in een delirium en sloeg het huis kort en klein. Maar ondanks dat was zijn gezin alles voor hem."
Keihard voor zichzelf
In de Rotterdamse haven vond Heere werk. Met zijn grote handen leegde hij scheepsruimen, werk waar tegenwoordig hijskranen voor gebruikt worden. Zware fysieke arbeid, maar klagen deed hij nooit. “Hij was altijd bezig en heeft tot zijn 65ste hard in de haven gewerkt. Het was in die tijd nog echt zoals het oude gezegde luidt: ‘Boten van hout, mannen van staal’. Op oudere leeftijd moest zijn been afgezet worden door aderverstopping waar hij te laat mee naar de dokter was gegaan. Maar ja, zo was hij: keihard voor zichzelf. Als hij dat niet was geweest had zijn been nog gered kunnen worden. Hij zette zichzelf altijd op de tweede plaats.”
Het afscheid
Die zo kenmerkende mentaliteit bleef uiteindelijk tot het eind aanwezig. Erik: “Toen ik op 11 oktober 2000 trouwde merkten we wel dat het niet zo goed ging met pa, maar dat liet hij nauwelijks merken. Daarna ging het vrij snel, en op 30 oktober overleed hij, zijn hart was ‘op’.” Heere van Oost bereikte uiteindelijk de leeftijd van tachtig jaar. “Het afscheid was natuurlijk zwaar, maar ook fijn. Want hoewel het vrij snel ging, hadden we toch nog tijd om goed afscheid van elkaar te nemen. Een van de laatste dingen die hij zei toen ik uit het ziekenhuis wegging was ‘kijk goed uit op de weg naar huis’.”
Geen klef gedoe
Het verlies van zijn vader viel Erik zwaar. “Na het afscheid begon voor mij een vrij moeilijke periode. Er ging een hele hoop door mijn kop, en ik wist niet zo goed hoe ik ermee om moest gaan. Ik was van de ene kant boos op mijn vader, vooral omdat hij veel dronk wat zijn effect had op het gezin. Maar van de andere kant was het op zijn manier een hele goede, zorgzame man. Hij praatte niet graag over gevoelige onderwerpen, hield niet van ‘klef gedoe’. Nu ik zelf ouder ben zie ik dat ik niet alleen qua uiterlijk veel op hem lijk, maar ook zijn eigenschappen heb overgenomen. Zo vind ik het zelf ook lastig om gevoelens te tonen en ben ik net zo stijfkoppig.”
Trots
Maar het feit dat Heere zo zelden zijn gevoelens toonde betekende niet dat hij niet trots was op zijn zoon. “Ik weet nog dat ik een keer vier goals scoorde tijdens een voetbalwedstrijd. Mijn vader gaf me een compliment, maar hield zich rustig. Van anderen hoorde ik later dat hij helemaal los ging over mijn voetbalkunsten, dat hij overliep van trots. Sport was sowieso ons voornaamste gespreksonderwerp samen. Boksen, wielrennen en voetballen. Als ik hem nog een keer kon spreken zou ik hem dat vertellen. Dat ik weet dat hij trots op me was, en vooral dat ik dat ook op hem ben. Ik ben ontzettend trots op alles wat hij voor ons gezin gedaan heeft, op zijn eigen kenmerkende manier.”
Reacties (1)