To remember: Pieter is voor altijd een extra schakel in ons gezin

In deze rubriek interviewen wij mensen over het ingrijpende verlies van hun dierbare. Dat kan een zusje of broertje zijn, een dochter, een vader, een kind, een vriendinnetje… Elk verlies is specifiek en niet te vergelijken met elkaar. Tijdens het interview vertellen mensen hoe zij hun rouwperiode hebben ervaren, maar ook hoe zij hun dierbare herinneren.

In 2009 verloor Loes Maurits haar zoontje Pieter, acht dagen na zijn geboorte. In de korte tijd die ze samen hadden kregen moeder en zoon een heel sterke band. De periode na het overlijden van Pieter was enorm lastig, zowel voor Maurits als haar naaste omgeving, die niet altijd even goed met haar rouw om kon gaan.

Mooi mannetje

"Pieter was een ontzettend mooi mannetje, die -buiten het feit dat hij te vroeg geboren werd- kerngezond was. Ook zocht hij ontzettend veel contact met me." Loes Maurits begint over haar in 2009 overleden zoontje Pieter. "Hij was heel actief en alert, dronk heel goed aan de borst. Ik ervoer een heel sterke band met hem. Met mijn andere zoon Hugo had ik dat natuurlijk ook, maar dat was meer een normale, slaperige baby. Pieter was ontzettend wakker, en het leek alsof hij me voortdurend wat duidelijk probeerde te maken. En in dat helse moment dat het allemaal zo misging, toen alles in handen van de doktoren was, zelfs toen maakte hij nog eventjes contact met me."

Zeven dagen na de geboorte van Pieter gaat het opeens snel bergafwaarts. Het jongetje krijgt plotseling een aantal epileptische aanvallen, die niet meer ophouden. Al heel snel wordt duidelijk dat het heel erg foute boel is. Maurits: "Opeens was hij veel minder actief, maar omdat hij dat voorheen wel was leek hij een normale, slaperige baby. Ik heb die verandering ook meteen bij de doktoren gemeld, en die namen het zeer serieus. In eerste instantie konden ze niets vinden. In de avond zei ik dat ik bang was dat hij een epileptische aanval zou krijgen. Ik weet niet waarom. Kort daarna begonnen de aanvallen."

Begin van een eenzame periode

Pieter blijkt trombose in zijn hersenen te hebben, de bloedingen zijn zo ernstig dat hij hier nooit meer van kan herstellen. Na anderhalve dag moet Loes haar zoontje loslaten. Vanaf dan breekt een ontzettend moeilijke, eenzame periode aan. "Van de zomer na de dood van Pieter kan ik me eigenlijk niet meer zoveel herinneren, behalve dan dat ik door ben blijven werken en we heel snel weer 'groen licht' kregen voor een nieuwe zwangerschap, er was geen enkele aanwijzing dat de geschiedenis zich kon herhalen. We pakten vrij snel de draad weer op, althans zo leek het voor de buitenwereld."

Het gaat niet om de tijd dat die persoon bij je was, maar om de verwachtingen die oningevuld blijven wanneer je iemand verliest

Rouwperiode

Maar de rouwperiode van Loes werd niet door iedereen even goed begrepen. "Het ene moment ben je een gezonde zwangere vrouw, het andere moment de moeder van een overleden kindje. En toen ik vrij kort daarna weer zwanger werd, kreeg ik van iedereen het gevoel dat ik opeens heel erg blij moest zijn, terwijl ik nog volop in die rouwperiode zat." Familieleden, vrienden, maar ook haar collega's bij de GGZ konden daar moeilijk mee om gaan. "Toen ik weer aan het werk ging kreeg ik het advies om maar 'even niet met moeders' te werken. Maar ik deed het toch, en een van mijn eerste cliënten was een bejaarde vrouw die kort daarvoor haar zoon verloren was. Haar zoon werd 54 jaar. Pieter overleed na acht dagen, maar ons verdriet was precies hetzelfde. Het gaat dan ook niet om de tijd dat die persoon bij je was, maar om de verwachtingen die oningevuld blijven wanneer je iemand verliest. Voor ons beiden was dit een heel mooie therapie, denk ik."

Taboes doorbreken

Haar rouw uitte zich uiteindelijk in een depressie, waarna Loes haar baan bij de GGZ opzegde en haar eigen praktijk begon, genaamd PraktijkMoeder. Hier helpt ze moeders die kampen met trauma's, angsten en somberheid, net als zijzelf. Vanuit eigen ervaring dus. "Het erkennen hiervan is nog zo'n groot taboe, en het is ontzettend eenzaam om alles alleen te moeten verwerken. Somberheid tijdens je zwangerschap stuit dikwijls op onbegrip, waarom zou je je immers rot voelen tijdens zo'n fijne periode? Met mijn praktijk probeer ik dat taboe te doorbreken, en ervoor te zorgen dat het bespreekbaar wordt. Zowel met familie en vrienden, maar ook dat bijvoorbeeld je huisarts het sneller herkent."

Herdenken

Haar ervaringen na de dood van Pieter leidden er dus toe dat Loes Maurits haar leven over een ietwat andere boeg gooide. Nu acht jaar geleden, is haar tweede zoon nog steeds heel erg aanwezig in het gezin. "Pieter blijft voor ons vieren altijd een extra schakel, een extra verbinding in ons gezin. Hij komt langs in gesprekken. Na acht jaar niet meer zo vaak, maar hij is er nog steeds. Ieder jaar gaan we op zijn geboortedag naar het strandje waar hij uitgestrooid is. We hebben bewust niets van hem gehouden, want we willen onze kinderen meegeven dat de wereld van hen is, dat ze later naar hartenlust kunnen reizen en ontdekken. We doen dit ieder jaar, maar ik kan me inmiddels voorstellen dat er ooit een dag komt dat het misschien niet uitkomt en dat we niet met zijn allen op het strandje zijn. Maar hij zal altijd in onze gedachten blijven, dat verandert nooit."