De eerste keer dat Ron bij mij kwam ontmoette ik een charmante innemende man, blakend van gezondheid. Althans, zo leek het, want schijn bedroog: Ron had net te horen gekregen dat hij ongeneeslijk ziek was en misschien nog maar een half jaar te leven had.
Het eerste gesprek
Doortastend als hij was, maakte hij meteen een afspraak met mij. Zijn vrouw Karin was er nog niet aan toe, maar ik hoopte dat zij bij een volgend gesprek geïnspireerd door Ron’s verhalen over ons gesprek toch mee zou komen. En dat gebeurde inderdaad. Het eerste gesprek was puur informatief. Toen zij samen een maand later weer terug kwamen zag Ron er mogelijk nog gezonder uit. Zij waren met het gezin op Ibiza geweest voor een laatste familievakantie. Daar waren honderden foto’s geschoten, mede met het idee om mooie foto’s voor de rouwkaart te maken. En dat was gelukt, er zaten prachtige foto’s bij: een stralende Ron aan de vloedlijn, voor de voorkant van de rouwkaart, een foto voor binnen, waar Ron zijn duim opstak, zo van : 'het is oké, mensen'. Op de derde foto liep hij weg. Deze foto was heel symbolisch voor hoe de nabije toekomst eruit zou zien.
Wij maakten nog een inlegvel van transparant papier. Hierop konden bezoekers van het afscheid een boodschap voor het gezin schrijven, of een mooie herinnering aan Ron. Ron en zijn vrouw waren erg blij met de opzet van de rouwkaart, hun puberkinderen waren dat niet. Zij vonden het morbide dat de rouwkaart al klaar was, terwijl hun papa nog leefde en zeker deze strijd zou winnen. Ron en Karin vonden het tijd dat ik ook de kinderen ontmoette.
Kennismaking met de kinderen
Zo ontmoette ik het hele gezin enkele weken later. Ondertussen kende ik Ron en Karin al een half jaar en het contact via telefoon, mail en hun bezoeken aan het informatiecentrum verliep steeds losser, het hadden vrienden van mij kunnen zijn, zo goed klikte het tussen ons. Verdrietig genoeg ging Ron’s gezondheid – ondanks de behandelingen – toch steeds meer achteruit. De kinderen wilden dit niet zien en mij daarom ook niet ontmoeten. Voor hun was ik eigenlijk een van de vijanden van het leven van hun vader.
Toen zij de eerste keer meekwamen, verliep het begin van het gesprek in het informatiecentrum dan ook stroef. Gelukkig bleek zoon Sam nieuwsgierig en vroeg hij honderd en een praktische dingen. Bij de vraag hoe het eigenlijk in een kist lag, antwoordde ik: “Probeer het uit.” Hij stapte inderdaad spontaan in een kist, die hier in het informatiecentrum stond en ging onder de gespannen ogen van zijn zus liggen. “Wel hard.” constateerde hij en stond snel weer op, toch was de spanning gebroken. Ron wilde zelfs in de open mand, die hij al eerder gekozen had, liggen. Een beetje onwennig ging hij liggen en liefdevol dekte Karin hem toe. Het voelde zo echt, dat het iedereen een beetje te veel werd en Ron met een “kiekeboe” snel weer opstond en bij ons kwam zitten.
De laatste maanden
Iedereen was het er wel mee eens, dat voor hun papa deze open mand, die haast op een baarmoeder leek in zijn organische vorm, het mooiste laatste bedje was. Enkele maanden later en diverse steeds intensere gesprekken verder besloot Ron tot euthanasie. Als een van de laatste bezoekers vroeg hij mij bij zich, om afscheid te nemen. Moeizaam en heel breekbaar stond hij nog een keer op voor mij, om mij te bedanken.
Als uitvaartbegeleider nam ik zijn dank aan, maar als mens brak mijn hart. Ron was ondertussen meer geworden dan een man die ik begeleidde. In die anderhalf jaar dat wij elkaar nu kenden, zijn wij op een bepaalde manier van elkaar gaan houden. Respect, waardering, liefde, warmte alles borrelt op zo’n ogenblik op en met pijn in mijn hart nam ik afscheid van een hele bijzondere, spirituele man. Ik nam nog geen afscheid van zijn gezin. Heel lang bleef ik nog dicht bij hun en praatten wij honderduit over het leven van een zo intens geliefde man, vader en vriend.
Ik zal Ron zeker nooit vergeten en voor altijd in een kamertje in mijn hart bewaren.
Reacties (4)