Mijn hele werkzame leven fungeer ik al als een manusje van alles. Op mijn 16 e werd ik aangenomen als ‘jongste bediende’ bij een woningbouwcorporatie. Naast mijn taak als receptioniste kwamen de meest uiteenlopende klusjes op mijn bureau terecht. Het gaf me de kans om van allerlei aspecten van het werk iets te kunnen leren. Daar heb ik nog steeds profijt van.
Medewerker postmortale zorg
In mijn huidige baan is het niet anders. Begonnen als medewerker postmortale zorg, zijn daar in de afgelopen 12 jaar diverse werkzaamheden bijgekomen. Zoals het geven van presentaties en het bewaken van de kwaliteit. Qua werkgebied heb ik in diverse regio’s gewerkt en sinds ik voor CMO Speciale Diensten werk, heb ik letterlijk van Zeeland tot Friesland gereden. Ik geniet van de afwisseling en vrijheid.
Nomen Nescio
Sinds maart 2014 ben ik ook medewerker van Post Mortem Facilities (PMF). Een ongekende uitdaging! Het reinigen en desinfecteren van een plaats van overlijden is pittig. Het is meestal niet fris, maar ook fysiek en mentaal zwaar. Daarentegen is de dankbaarheid van nabestaanden onbetaalbaar. Eén van de eerste projecten waaraan ik als ‘PMF-er’ in 2014 meewerk is bijzonder. Mijn collega en ik zijn een schakel in het project Opgravingen (Exhumaties) van onbekende doden (Nomen Nescio), gecoördineerd door het Landelijk Bureau Vermiste Personen. Een laatste kans op identificatie en om nabestaanden hun geliefden terug te geven. Zeer waardevol werk en voor mij een onvergetelijke ervaring.
MH17
Op 17 juli 2014 maak ik voor het eerst alleen een woning schoon. Het is een warme, lange werkdag. Op de terugweg naar huis hoor ik het nieuws over toestel MH17. Eind juli krijgt PMF de taak om werkzaamheden te verrichten in de kazerne in Hilversum. De eerste weken 7 avonden per week, naarmate het identificatieproces vordert geleidelijk minder. De bijna dagelijkse rit naar Hilversum, vanaf eind juli in de hitte tot de vrieskou in december, wordt iets vertrouwds en het werk is me zeer dierbaar. Wat me naast alle zintuiglijke waarnemingen diep treft, is de eendracht waarmee gewerkt wordt door iedereen die daar aanwezig is, ongeacht de taak die wordt uitgevoerd. Iedereen is gedreven en met hart
en ziel aan het werk. Ik heb het ervaren als één van de meest indrukwekkende werkzaamheden ooit.
In iemands wereld stappen
Ik ben inmiddels in veel woningen geweest. En in de basis zijn er overeenkomsten tussen het reinigen van een woning en het verzorgen van een overledene. Het draait allebei om respect, integriteit en vakkennis. Een overledene zijn of haar waardigheid teruggeven. Een woning, de plek waar iemand heeft geleefd, zijn thuis, weer toegankelijk maken. Een lichaam dat heeft geleefd, geleden heeft, weer toonbaar maken. Een gezinswoning weer bewoonbaar maken voor de overige gezinsleden. Een woning waaraan je kunt zien dat er in geleefd is en vooral hóe er geleefd is. Letterlijk in iemands wereld stappen.
Stille getuigen
En in al deze woningen, achter al die voordeuren, tref ik stille getuigen. De woning van een gezin. Je leest over een misdrijf in de krant en stapt een huis binnen. Geweld krijgt een gezicht. Niet van het slachtoffer maar van de achterblijvers. Een gezin zoals dat van u en mij kan zijn.
De woning van een kluizenaar. Ik sta voor de deur en een zwart gordijn achter het raam wacht mij op. Als ik de deur opendoe beweegt het gordijn en als een zoemend, vliegend tapijt zweeft het weg. Boven, op de slaapkamervloer beweegt een wit tapijt…
Het huis van een echtpaar. Zij mocht niet meer leven. Ik poets me door hun laatste strijd heen. Bloed, zweet en een traan. Voor de kinderen. En in de tuin bloeien uitbundig rode klaprozen.
De huizen van wanhopige, suïcidale mensen. Een spoor door een huis wat geen thuis meer was.
De keukenvloer van een oude vrouw. Het huis is netjes en verzorgd. Ik geef na mijn werkzaamheden de dorstige planten water.
Het huis van een alcoholist. Hij had mijn vader kunnen zijn. Confrontatie met het verleden. Het geeft me de kracht van een kerel deze klus te klaren.
Ongewone gewone dingen
Indrukken van eenzaamheid, sporen van geweld, mistroostigheid. De wanhoop, het verdriet dat er in een huis is geweest laat ik aan me voorbijgaan. Wat me raakt zijn ongewone gewone dingen. Een pan bedorven eten op het gasfornuis. De tafel gedekt voor het avondeten, wijn met fruitvliegjes. Glasscherven in de kinderschoentjes onder de kapstok, hetzelfde speelgoed dat mijn kleindochter heeft in de woonkamer. De foto’s met gezichten. Haar kleding, achteloos over een stoel geworpen. Verlepte tulpen, een opengeslagen krant en een flesje bier op tafel: Mort Subite!
Mensen, gezinnen. Zo gewoon, zo menselijk, soms onmenselijk.
Ik trek de voordeur achter me dicht. De bovenbuurvrouw kijkt me vragend en hoopvol aan. Ze krijgt een geruststellend knikje en als een stille getuige rijd ik weg. Gewoon, naar huis.
Reacties (1)