De opening

Laatst, op een avond, werd ik gebeld door de moeder van een middelbare school vriendin. Zij had mij in het verleden al eens eerder gebeld met de vraag of ik op een uitvaart wilde spreken, dus ik dacht dat het daarom ging.

Dit bleek niet het geval. Ze had een bijzondere vraag, zei ze. Nadat ze de vraag gesteld had kon ik dat enkel bevestigen. Of ik misschien, als Levensschrijver, het nieuwe Theehuis dat grenst aan de Algemene Begraafplaats in Sneek zou willen openen. Ik was verbaasd door de eer. Nota bene in Sneek, mijn geboorteplaats, die ik door het overlijden van mijn beide ouders bijna niet meer bezoek.

De betekenis van het leven en de dood

Het is zo aan elkaar gerelateerd: Sneek, dood en de betekenis van het leven en de dood. Mijn ouders zelf hebben op deze begraafplaats overigens niet hun laatste rustplaats. Hun urnen zwerven van huis naar huis, evenals ikzelf jaren deed, tot ik voor mezelf en met m'n zusje daarvoor bestemming weet. Mijn oma en oom liggen daar overigens wel begraven.

De opening van het theehuis bij de begraafplaats

Een Theehuis bij een begraafplaats is sowieso een prachtig initiatief! Daarom ben ik gaan schrijven. Met deze woorden is de mooie, goed geslaagde openingsochtend een feit geworden:

‘Het is niet de koffie, noch de thee. Het is de warmte die daarmee geschonken wordt. Het luisterende oor. Het theehuis dient als een poort tussen de laatste rustplaats van overleden dierbaren en de buitenwereld die daarachter maar verder raast.

De seizoenen razen eveneens elk jaar repeterend voort over deze verstilde plek. Regen, wind, kou en zon wisselen elkaar af. Bladeren op het graf en knoppen in de bloei.

Het leven hier achtergelaten. Het lichaam hier in de aarde, rust. In het hoofd van de rouwende repeteert zich de herhaling van wat was. Van hoe je samen leefde. De herhaling van de betekenis van wat het leven samen was. Hoe hadden wij het samen in de zomer? Hoe warm beleefden wij de winter? Hoe nu verder zonder dat we nog samen zijn?

Elke bezoeker hier, op de algemene begraafplaats, heeft zich dit soort vragen gesteld. Er zijn geen simpele antwoorden op dergelijke vragen. Toch door te praten en door te vertellen, doordat er iemand luistert hier, doordat hier meer mensen zijn die dat zo voelen, en zo ook gehoord willen worden, kan dit theehuis een plek van troost zijn.

Een warme troost met een warm kopje koffie of thee. Begrip, inlevendheid en ook lichtheid, zo gewenst, wordt hier geboden. Deze plek laat ruimte aan u en uw verhaal over wie er niet meer is. Ruimte voor woorden, voor rouw; voor troostrijke gedichten; voor wie dat nodig heeft.

De aarde heeft hier niet het laatste woord. U, de nabestaande neemt dat. U mag hier, in alle veiligheid en warmte uzelf zijn. Tot uzelf komen. Uw rust nemen, alvorens u de poort naar die andere wereld, die maar doorraast, weer betreedt. De vogels hier zingen even hard als het hart van u als nabestaande kloppen blijft voor wie u moet missen. Hier kan gedeelde smart halve smart worden.

Door water over deze theeplantjes te gieten, wil ik onderstrepen dat wat aandacht krijgt kan groeien en bloeien en zodoende werkelijk tot z'n recht kan komen. Bij deze verklaar ik het Theehuis voor geopend!’