In deze rubriek interviewen wij mensen over het ingrijpende verlies van hun dierbare. Dat kan een zusje of broertje zijn, een dochter, een vader, een kind, een vriendinnetje… Elk verlies is specifiek en niet te vergelijken met elkaar. Tijdens het interview vertellen mensen hoe zij hun rouwperiode hebben ervaren, maar ook hoe zij hun dierbare herinneren.
Verlies van familie
Claudia Vesters verloor haar zus Karin, vader Jozef en moeder Trudy. Ze is de enige van het gezin die nog over is. “Ik vind het verschrikkelijk dat ze er niet meer zijn. Het gemis is groot, maar dankzij hen probeer ik alles uit mijn leven te halen”, vertelt Claudia. Ze is net bij hun rustplaatsen geweest op de begraafplaats in Crooswijk. Haar zus ligt daar begraven en de urnen van beide ouders liggen naast haar. “Ik ga zo’n drie à vier keer per jaar naar het graf, maar als ik daar ben denk ik altijd: Wat doe ik hier eigenlijk? Als ik thuis op de bank zit en naar hun foto’s kijk voel ik veel meer”, zegt ze.
Midden in het leven
Het overlijden van haar zus Karin, in 2002, kwam compleet onverwacht. Haar man Hans vond haar onderaan de trap. Medici zeiden dat ze een aneurysma in de hersenstam had, en daar was niets meer aan te doen. Ze liet twee jonge kinderen, een liefhebbende man, haar naaste familie en een enorme vriendengroep achter. Ze was nog maar vijfendertig jaar en Claudia drieëndertig jaar. “De dag ervoor, op zaterdag, hadden we afgesproken, het was ontzettend gezellig. We wisselden herinneringen uit en hadden verschrikkelijk gelachen. Mijn zoon Victor zou maandag bij haar logeren. Maar dat ging niet door, ze was er toen niet meer”, vertelt Claudia. “Op de uitvaart van Karin kwamen honderden mensen af. Iedereen was ontzettend aangedaan.”
Een boek
Karin leeft nog steeds voort onder haar familie en vrienden. Elk jaar komt erop haar sterfdatum een groep vrienden bij elkaar om een kaarsje te branden bij haar graf. “Twee jaar geleden maakten vrienden een boek over Karin, zodat haar kinderen weten wie zij was. Ze waren nog zó jong toen ze overleed. Haar zoon kan zich haar nog wel herinneren, maar haar dochter was destijds twee en weet niets meer”, vertelt Claudia. Zelf heeft ze dierbare herinneringen aan haar zus. “Het was een mooie, sprankelende en fantastische vrouw. Tijdens onze kinderjaren waren we echter elkaars tegenpolen. Later, toen we allebei moeder waren, werd onze band heel sterk.”
Doe wat je zegt, dan lieg je niet.
Zijn grote liefde
Het nieuws over Karins dood kwam hard aan bij haar ouders. Ze woonden destijds in Spanje en toen ze arriveerden op Schiphol zei haar moeder: “Hier kom ik nooit meer overheen.” Daar had ze gelijk in. “Het was het begin van het einde. Mijn moeder raakte psychisch in de knoop en kwam na een aantal jaar op de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis terecht”, vertelt Claudia. Haar vader deed er alles aan om voor haar moeder te zorgen en had nauwelijks tijd voor zichzelf. “Mijn vader kon niet praten over de dood van Karin. Hij moest sterk zijn voor mijn moeder. Zij was zijn grote liefde, voor haar ging hij door het vuur.”
Klik op het pijltje voor de volgende afbeelding
Jut en Jul
Claudia en haar vader waren altijd twee handen op één buik. Zowel zakelijk als privé deelden ze alles. Ze hadden dezelfde humor en dezelfde manier van denken. “Als we bijvoorbeeld een winkel binnenstapten zeiden de mensen: “Oh Jut en Jul zijn weer samen op pad, hoor!”” Allebei handelden ze in verzekeringen. “We waren uitgenodigd op een bijeenkomst waar ze congresreizen zouden uitreiken aan de top-verkopers. Om ons heen zaten arrogante mannen die neerbuigend over ons spraken. Uiteindelijk wonnen wij allebei een reis en zij niet. Mijn vader en ik zaten ons te verkneukelen,” vertelt Claudia. Nog steeds kan ze er erg om lachen.
Horen wij nu bij elkaar?
Ave Maria
Ongeveer tien jaar na de dood van haar zus Karin, kreeg haar vader een herseninfarct. Op zijn sterfbed zei hij tegen Claudia: “Doe wat je zegt, dan lieg je niet”. Daarna deed hij zijn ogen dicht en een paar dagen later overleed hij. "Ik heb deze uitspraak heel letterlijk opgepakt. De zorg van mijn moeder nam ik bijvoorbeeld meteen op me. Na de dood van haar vader ging het steeds slechter met haar. Ik wist al snel dat ze niet lang meer had”, zegt Claudia. Een dierbaar moment met haar kan ze zich nog goed herinneren. “We zaten samen op een bankje bij het verzorgingstehuis. Ze zat heel dichtbij me omdat we samen haar favoriete muziekstuk luisterden: Ave Maria van Schubert. “Horen wij nu bij elkaar?” vroeg ze me. Dat vond ik zo ontroerend. “Natuurlijk horen wij bij elkaar”, zei ik.”
Een glimlach op haar gezicht
Drieëneenhalve maand na de dood van haar man, gaf Claudia’s moeder op. Ze lag in de foetushouding op bed. Het teken dat iemand spoedig zal overlijden. “Ik was de hele dag bij haar. Op een gegeven moment voelde ik dat ze ging. Ik had mijn hand op haar hart en haar ogen waren ongewoon helder. Er stroomde een tinteling vanuit haar tenen door haar hele lichaam. Ze blies haar laatste adem uit en er verscheen een glimlach op haar gezicht. Ze was weg. Tegelijkertijd stond het Ave Maria op. Heel bijzonder.”
Intens dankbaar
Claudia draagt de as van haar ouders altijd bij zich. Beide helften van hun trouwringen heeft ze aan elkaar laten smelten en daar bovenop zit een diamantje. Onder het diamantje zit de as. “Ik heb de dood van mijn zus en ouders kunnen accepteren. Dankzij hen sta ik nu veel beter in het leven. Ik wilde niet wegkwijnen van verdriet, zoals mijn moeder en heb daar alles voor gedaan. De uitspraak "Doe wat je zegt, dan lieg je niet", is een rode draad in mijn leven. Ik ben gezonder gaan leven en 39 kilo afgevallen, een eigen bedrijf in leefstijlverandering gestart en ik probeer elke dag te genieten. Het vreselijke gemis zal altijd blijven, maar ik ben hen intens dankbaar voor hoe ik nu in het leven sta.”
Reacties (1)