Als je iemand bent verloren waar je veel om geeft, wil je de herinneringen koesteren. Jouw dierbare vasthouden in het hier en nu. Met een aandenken of tastbare herinnering aan een overledene, transformeren kleren die nu niet meer worden gedragen naar nieuwe functie.
Meer dan alleen troost bieden
Steeds vaker merk ik dat het laten maken van een herinneringsitem veel meer is dan alleen het maken van een product. Het is meer dan alleen troost bieden. Ik help anderen in hun verdriet. Allereerst door te luisteren. Soms ook naar wat iemand niet zegt. Vanuit het luisteren ontstaan de meest prachtige en persoonlijke herinneringsproducten. Wat het betekent om iemand te verliezen is namelijk voor iedereen anders. Ik vergelijk mijzelf met een kleermaker en luister net zo lang als nodig is om maatwerk te leveren. Ook tijdens het maken van een item “pas ik door”, net als een kleermaker om te kijken of ik nog op maat bezig ben.
Rouwarbeid
Misschien wel juist vanwege het feit dat ik op 20 jarige leeftijd zelf mijn vader verloor en jarenlang als psycholoog werkzaam was bij een pedagogiek opleiding, heeft rouwverwerking en ook rouwverwerking bij kinderen mijn bijzondere interesse. De visie van Manu Keirse, dat men bij verlies, sterven en rouw een proces doormaakt, waarbij dat voor elk mens weer anders is, is de basis voor mijn werk als herinneringsspecialist. Om verlies te overleven moet je volgens Keirse “rouwarbeid” verrichten. In zijn boek “Helpen bij verdriet en verlies” (aanrader!) beschrijft Keirse de verschillende rouwtaken. Zo realiseert iemand zich in de derde rouwtaak wat het inhoudt te leven zonder de andere persoon. Je identiteit en zelfbeeld verandert zonder jouw dierbare en je hebt opnieuw het vertrouwen te vinden in de toekomst.
Niet loslaten, maar anders vasthouden
Met het laten maken van een herinneringsproduct neem je het verlies van een dierbare op in je leven en beweeg je naar de vierde rouwtaak, namelijk de herinneringen koesteren en opnieuw leren genieten. Terugkijken op mooie herinneringen helpen om weer naar de toekomst te kijken.
En dat zie ik vaak tijdens het hele proces, waarbij ik een herinneringsproduct maak, gebeuren. Men leert zoals Keirse zo mooi beschrijft niet loslaten, maar anders vasthouden. Er wordt omgekeken, maar ook vooruit. Want wat je in je hart bewaart, raak je nooit meer kwijt. Waarin ik help is de afdruk van de overledene, verwerken in een deken, knuffel of kussen. Een mooi voorbeeld is van het zeilbootje, gemaakt van vaders rode zakdoeken. Een sleutelhanger in de vorm van een zeilboot, met daarop “Aldo” geborduurd. De betekenis ontstaat doordat ik de ander uitnodig om te vertellen wie de persoon was en daarbij aan te sluiten in het ontwerp.
Sokken en sportshirts
Andere mooie voorbeelden zijn de sleutelhangers die ik maakte in de vorm van een veer voor de familie van een te jong overleden meisje. Door haar kanjerketting sokken te gebruiken, waren de veren van stof “helemaal haar”. De sportshirts van opa verwerkte ik in een zachte voetbal, als kraamcadeau voor een kleinkind wat opa niet meer heeft mogen leren kennen. Een warme colsjaal voor een echtgenote die dol is op colsjaals, maar de sjaal gemaakt van de trui van haar overleden man was van extra betekenis.
Zoveel meer...
De doorgemaakte rouwarbeid is emotioneel en zwaar, ik ben dankbaar dat ik met mijn werk een klein stukje mag bijdragen aan het verrichten van deze zware taak. Een op maat gemaakte beer, deken of sleutelhanger is hierdoor zoveel meer dan alleen een eindproduct.
Reacties (1)