Bart... Carpe Diem

Bart

Ik leerde Bart kennen toen ik, 36 en net gescheiden, een nieuwe basis aan het leggen was voor mezelf en mijn 3 jonge kinderen. Wij, de kinderen, hun vader en ik, hadden met elkaar een aantal zeer moeilijke jaren achter de rug, waarin alle grootouders van mijn kinderen binnen enkele jaren aan verschillende ziektes overleden, ikzelf in een burn-out belandde en ons huwelijk in een scheiding eindigde.

Jonge hond

Bart daarentegen was een jonge hond, 28 jaar oud, nog nieuw in de volwassen wereld en zich nog van geen ellende bewust. Bart en ik, wat een bijzondere combinatie, in plaats van Belle en Het Beest waren we als Winter en Lente: ik had al zoveel koude stormen achter de rug, hij dartelde nog in de behaaglijke warmte van een beginnende volwassenheid. Onze relatie was een mooie samensmelting waarin de kinderen een warme plek kregen. Heel bijzonder hoe zo'n jong mens met zoveel bagage wist om te gaan en ons allemaal nieuwe levensenergie bracht.

Een mooi nest

Dan denk je toch: zoiets moois kan toch niet voorbij gaan? Bijna 10 jaar lang bouwden we met elkaar een mooi nest, met puberende kinderen, groeiende carrières, stabiel en warm. Ik vond het een veilig gevoel dat mijn geliefde nog zo jong was. Ik had beide ouders te jong verloren en waande me veilig in de gedachte dat ik een jongere man had die mij zou overleven.

Een zaterdagochtend zoals veel andere...

24 maart 2007: een zaterdagochtend zoals veel andere. Bart had een drukke werkweek achter de rug, ik moest die dag werken. Dus sluip ik heel zachtjes het bed uit, ik laat hem lekker slapen, hij heeft z’n slaap zo nodig. Als ik die middag weer naar huis fiets, tref ik de voordeur open aan. We zijn de badkamer aan het verbouwen, misschien is de aannemer al begonnen... Ik hoor stemmen boven, een beetje opgewonden, hectisch... Ik ga de trap op, onze slaapkamer in, mijn ogen registreren een tafereel wat niet bij me binnenkomt, eerst mijn 18-jarige zoon die in paniek steeds maar uitroept: “Bart gaat dood, Bart gaat dood!!!”, het komt niet bij me binnen. Op het bed zie ik de buurman bezig met Bart, aan het reanimeren, het komt niet bij me binnen. Ik draai me om en zeg: “Ik zet even m’n fiets binnen”, en loop de trap weer af... Op de derde tree wordt de foto in volle hevigheid afgedrukt in m’n hersenen: Bart, wat is er met Bart??? Ik ren terug en zie het eigenlijk al meteen: hij is dood, weg, hij is er niet meer... Hoe kan dat nou, wat is er gebeurd? Ik blijf maar aan hem voelen, hij is zo koud, zo koud...

En het licht gaat uit...

Als de ambulancebroeders boven komen is het al te laat: Bart heeft een fatale longembolie gehad, een 'ruiterembolie' noemen ze het. De grootste pech die je kunt hebben, zeggen ze, want zelfs als dit iemand overkomt in het ziekenhuis, is hij niet te redden. En ik word kwaad, zo kwaad: “Haal hem dan terug, op de tv halen ze toch ook altijd iedereen terug???” Maar ze kunnen niets doen en vertrekken weer. En ik? Ik blijf achter met een dode geliefde op m’n bed. De grootste pech? Het voelt alsof er zojuist een vliegtuig boven op me is geland... Het licht gaat uit.

Leef wat meer in het hier en nu

Hoe vaak hoor ik mensen om me heen niet praten over de angst wat er zou kunnen gebeuren, ooit, in de toekomst? Ik zie zoveel mensen handelen vanuit angst en ondertussen vergeten ze te genieten van wat ze wel hebben. Hier, nu, op dit moment, ze vergeten te leven. Iedereen is bezig om alles zeker te stellen, te plannen, uit te stippelen... Maar terwijl ze met de toekomst bezig zijn en het pad aan het plaveien zijn, hebben ze niet in de gaten dat er op dat moment, net aan de andere kant, iets aan het gebeuren is...

Ik heb geleerd, dat je het leven niet in de hand hebt, je kunt je eigen keuzes maken, maar je hebt niet in de hand wat er om je heen gebeurt. Hoe goed je je pad ook hebt uitgestippeld... Het loopt altijd anders. Daarom: leef wat meer in het hier en nu, en geniet ervan. Je kan het zomaar kwijt raken...