De verlossing

Wat moet je doen als je kind het leven niet meer aankan? Wat moet je doen, als je slechts toe kunt kijken als je kind steeds verder in een diepe afgrond zakt? Wat moet je doen, als je kind schreeuwt: "Help me dan!”, maar je kunt niet helpen? Als moeder wil je toch maar één ding: je hebt ooit dat kind op de wereld gezet om het te begeleiden naar een waardevol volwassen leven. Haar daarbij te steunen, een goed voorbeeld te zijn, haar vangnet te zijn omdat opgroeien nu eenmaal niet altijd makkelijk is. En je wil het haar allemaal bieden, dat doe je ook, maar ondanks alle liefde en steun kan het kind het geluk niet grijpen en vecht ze zichzelf kapot. En je staat erbij, kijkt ernaar en je hart breekt telkens weer. Wat kun je doen…?

Zomaar een gesprek..

Enkele jaren geleden was ik op vakantie, toen ik op een avond in gesprek raakte met een vrouw van ongeveer mijn leeftijd. Zoals dat gaat, ging het gesprek al snel over de kinderen, en ook over mijn oudste dochter, die zo wanhopig aan het knokken was voor een beetje geluk in haar leven. De vrouw met wie ik in gesprek was vertelde over een vriendin en haar dochter: ook voor deze dochter was vanaf het allereerste begin van haar pubertijd het leven een steeds grotere kwelling geworden, resulterend in depressies, verslavingen, eindeloze behandelingen, opnames in klinieken, pillen, pillen en nog eens pillen. Deze dochter had het uiteindelijk opgegeven, maar wat mij zo enorm trof, was de manier waarop: als gezin hadden zij het proces samen doorgemaakt, de ouders hadden hun dochter begeleid en bijgestaan in haar doodswens en zaten aan haar zijde toen zij haar leven achter zich liet.

Oerinstinct

Dit verhaal liet me niet los, ik vond het zo’n prachtige daad van liefde en toen ik weer thuis was besprak ik het met mijn dochter. Want ik voelde dat zij met dezelfde wens rondliep, en hoe eenzaam moet dit zijn: rondlopen met zo’n gevoel en dit met niemand kunnen delen? Omdat je dierbaren dit niet willen horen, omdat het een oerinstinct is dat je als ouders je kind in leven wilt houden, en er dus alles aan zal doen dat ze zal overleven, zodat dit niet, nooit zal gebeuren. Maar ondertussen is dit wel wat er in jou leeft...

Een golf van opluchting

Ik zag een golf van opluchting door je heen gaan toen ik je dit verhaal vertelde, eindelijk werd het bespreekbaar, eindelijk kon je vrijuit spreken over wat jou echt bezig hield! Je omhelsde me en bedankte me dat ik de moed had gehad om dit met je te bespreken. Hierdoor verdween een stuk zware lading: telkens wanneer je weer wanhopig was en het gevoel had niet verder te kunnen, sprak je het naar me uit en was ik daar om je op dat moment in mijn armen te nemen en door het moment heen te trekken. En we beloofden elkaar het volgende: als het ooit zover zou komen dat het voor jou ECHT niet meer ging, dan zou je dit met ons, dus ook met je vader, broer en zus, delen. Je zou er niet stiekem vandoor gaan. En ik beloofde jou, dat ik je zou laten gaan als dat punt zou komen.

De verlossing

Uiteindelijk heeft het nog twee jaar geduurd voordat dat punt er kwam, en heb je nog twee jaar keihard gevochten. En je hebt je aan je woord gehouden: toen je aan het einde van je krachten was, heb je ons allemaal bij elkaar geroepen en je beslissing met ons gedeeld. Ik heb je uit de kliniek gehaald en in de auto zei je tegen me: “Ma, ik heb besloten dat ik op mijn verjaardag wil gaan, op die dag ben ik in het leven gekomen, en wil ik het ook weer verlaten. En ik kon alleen maar knikken, maar inwendig schreeuwde ik het uit: “NEE, IK WIL DIT NIET”. Maar ik had mijn woord gegeven. Uiteindelijk bleek jouw doel, gaan op je verjaardag, niet haalbaar. Je had je keuze gemaakt en zou nog 6 weken moeten doorgaan terwijl dit boven je hoofd hing. En de zes weken werden 10 dagen. Ik ben je dankbaar dat je de laatste 10 dagen bij mij wilde zijn, in mijn huis, en we hebben ons in deze 10 dagen aan elkaar vastgeklampt, met elkaar gevochten, tegen elkaar gevochten. En ik heb mijn woord gehouden en je laten gaan. Het was het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen, maar mijn liefde voor jou was groter dan mijn moederinstinct om je in leven te houden. En ik weet, dat jij dit hebt meegenomen op je laatste reis. En ik weet, dat je hierdoor je verlossing hebt gevonden.