Het is het jaar 2000. Na achtereenvolgens vrijwilliger bij de dierenambulance en de Vrijwillige Terminale Thuiszorg te zijn geweest, word ik vrijwilliger in een net geopend hospice. Er gaat een nieuwe wereld voor me open, een wereld waar ik me in thuisvoel. Ik ben me er dan nog niet van bewust dat dit vrijwilligerswerk me een stap dichter bij de uitvaartbranche brengt. Een branche die lonkt, maar waar ik eigenlijk nog niet doelbewust mee bezig ben. De rust en de serene sfeer in het hospice wordt door de gasten, hun familie maar ook door de vrijwilligers ervaren als een warme deken. En ik ervaar een ongekende voldoening in het nabij zijn van en het zorgen voor de gasten en hun naasten. De openheid van de stervende mens laat mij het leven voelen. Alle emoties passeren in het hospice de revue. Berusting, opstandigheid, angst, de pijn van het naderende afscheid, maar ook het intense geluk. Geluk dat vooral in kleine, eenvoudige dingen lijkt te zitten. Mijn moeder begrijpt mijn passie voor dit vrijwilligerswerk niet goed en wil er eigenlijk zo min mogelijk over horen. ‘Ga iets leuks doen’. Ze is bang voor de dood en houdt alles wat er mee te maken heeft het liefst zo ver mogelijk van zich weg.
Oktober 2017
Ik kijk naar ‘Tijd om te sterven’. Een indrukwekkende documentaire, die laat zien hoe mensen zich voorbereiden op het sterven in een hospice. Ik word enorm geraakt. Ik herinner me de sfeer uit het hospice en voel, zoals vaker, de wens om weer vrijwilliger te worden. Een dame vertelt haar verhaal. Ze heeft last van benauwdheid maar vertelt met een stralend gezicht hoe blij zij is met haar verblijf in het hospice en zegt hierover: ‘die deken die om je heen komt’. Een opgewekte vrouw. Zo blijmoedig, ondanks het naderende einde van haar leven. Ze doet me denken aan jou, mijn moeder.
Waardevolle momenten
Vijf jaar is slechts een fractie van de tijd. Het begin van de rollercoaster, eind 2012. Zorgelijk werd zorgen voor, en hoe verdrietig maar ook intens mooi is dat zorgen toen geworden. Waardevolle momenten, een soort van hereniging als gezin, met de daarbij behorende dagelijkse scenario’s en irritaties, maar ook verrassend fijne en waardevolle gesprekken. Met zijn allen de schouders eronder om samen voor “Moe” te zorgen. Onze moeder en oma die zo dapper de laatste weken van haar leven was ingegaan.
Herinneringen aan de liefde
Als ik dit schrijf is het begin januari 2018. Het is jouw sterfdag. Vijf jaar geleden. Ik leef, ik voel, ik beleef jouw sterfdag met uitschieters van emoties. Vijf jaren zijn opgelost in de tijd en de laatste weken van jouw leven hebben zich eindeloos herhaald, in mijn hoofd en in mijn hart. Het zijn de herinneringen aan de liefde die overbleef. Mooie, kostbare momenten. Soms maar een woord, een zin, een gebaar, nog één keer samen koffie drinken op die ene bijzondere dag. ‘Een opleving’, ja die bestaat dus werkelijk, maar na die mooie, waardevolle dag kwam het einde ook snel naderbij. ‘Zorgen voor’ werd uiteindelijk de laatste zorg geven aan jou, samen met één van je kleindochters.
Naar huis
Gisteren was ik in het ziekenhuis. Het ziekenhuis waarin jij lag in de fase dat er in eerste instantie nog een sprankje hoop was op overleven. Het ziekenhuis dat jij, als enige patiënt - zo vermoed ik - levend én met permissie, in een rolstoel via ‘de achterdeur’ verliet. Ik wilde je een rit naar de hoofduitgang door de koude, tochtige gang waar een verbouwing plaatsvond, besparen. Zo zag je uiteindelijk toch nog een stukje van mijn werkplek. In de rolstoel duwde ik je door de gang naar de achterdeur, waar mijn auto stond om je naar huis te brengen. Naar huis om te sterven.
Tranen van geluk
Ik heb de afdeling verloskunde vaker bezocht voor verdrietige gebeurtenissen dan voor het vreugdevolle feit van een kraambezoek. Misschien dat ik daarom afgelopen dagen een rare knoop in mijn maag heb gehad. Dat had ik bij de geboorte van onze eerste kleindochter en nu de tweede kleindochter geboren moest worden, was ook daar weer even de angst. Soms is mijn werk een nadeel. Terwijl ik enerzijds jouw laatste twee dagen herbeleef, volg ik met Manlief de app berichten die vertellen over de op komst zijnde kleindochter. Spannend en soms zorgelijk, totdat eindelijk het verlossende bericht komt. Onze tweede kleindochter is geboren, welkom mooie, kleine Vajèn!
Het leven heeft een warme deken om mij heen gelegd en ik heb jouw sterfdag in warmte, met tranen van gemis, maar vooral ook van geluk doorgebracht.
Reacties (6)