Als uitvaartconsulent kom ik regelmatig bij mensen thuis. Deze mensen hebben op voorhand een verzoek gedaan om hun uitvaartwensen te bespreken en vast te leggen. In de meeste gevallen betreft het een ouder echtpaar maar ook alleenstaande ouderen. Een enkele keer betreft het jongere mensen.
Bij het geplande bezoek stel ik mij altijd voor en leg ik uit waarom ik het werk als vrijwillig uitvaartconsulent zo mooi vind om te doen. Ik neem ook altijd ruim de tijd voor een gesprek en ervaar bij de mensen dat zij dat zeer op prijs stellen, want het is en blijft een beladen onderwerp.
De persoonlijke verhalen die mensen mij soms vertellen zijn veelal mooi om te horen maar soms ook zeer ingrijpend. Vooral als het gaat om verbroken contacten in familieverband of in gezinsverband. Uit ervaring weet ik wat dit voor mensen betekent. In hun uitvaartwensen laten zij dit soms ook beschrijven.
Enige tijd geleden kwam ik bij een alleenstaande dame die graag haar uitvaartwensen wilde bespreken. Toen ik aanbelde bij haar appartement viel het mij op dat de voordeur aan de binnenzijde was afgeplakt met tape. Ik vroeg haar waarom dit was en kreeg als antwoord dat het tegen de tocht was en dat zij amper nog buiten de deur kwam.
Normaal gesproken heb ik een vragenlijst die ik in overleg met de mensen helemaal doorneem en vastleg op mijn laptop. Hierin worden alle dingen besproken die relevant zijn bij een overlijden. Zo begin ik met de vraag wie bij overlijden het aanspreekpunt is voor de uitvaartorganisatie. In dit geval kreeg ik bij deze mevrouw als antwoord dat zij niemand had. De gemeente waar zij nu woonde zou dit moeten doen. Ik voeg haar of zij geen gezinsleden, familieleden of vrienden had waar zij contact mee had. Het antwoord greep mij aan, toen zij antwoordde dat er niemand was die naar haar omkeek. Zij had geen enkel sociaal contact meer met gezinsleden, familieleden, buurtgenoten, vrienden of kennissen.
De brandende vraag die toen in me opkwam heb ik aan haar gesteld. Stel dat u morgen zou overlijden in uw appartement: wie zou dit dan opmerken? Zij gaf aan dat niemand hiervan iets zou weten en zij waarschijnlijk na onbekende tijd gevonden zou worden. Ook haar uitvaartwensen die wij nu bespraken zou niemand lezen of zien.
Ik heb toen besloten, alhoewel dit niet tot mijn taken behoorde, om de betreffende gemeente hiervan in kennis te stellen. Nadat wij samen alle wensen hadden doorgenomen en deze vastgelegd hadden op papier nam ik afscheid.
De daaropvolgende dagen ben ik bezig geweest om de juiste instanties van de gemeente te vinden die contact met haar zouden opnemen om zo te voorkomen dat zij in alle eenzaamheid zou overlijden zonder dat iemand daarvan op de hoogte zou zijn. En die haar uitvaartwensen zou kunnen uitvoeren.
Na enkele weken ontving ik een uitvoerige mail van een betreffende instantie in de gemeente van deze mevrouw dat zij contact hadden gehad. Er was een goede oplossing gevonden om te voorkomen dat deze mevrouw ongemerkt zou overlijden zonder medeweten van iemand. Zij zouden haar om de twee dagen telefonisch benaderen. Ook haar vastgelegde uitvaartwensen, en alle zaken na haar overlijden zouden door deze instantie verder geregeld worden, aangezien deze vrouw geen overlijdensverzekering had, noch enig kapitaal om haar overlijden te bekostigen.
Dit was een ingrijpend bezoek waarbij ik gelukkig veel meer kon betekenen dan slechts de uitvaartwensen bespreken. Daarna heb ik nog enkele bezoeken afgelegd bij alleenstaande mensen die ook nauwelijks gezinsleden en of familieleden hadden, maar al pratend kwamen we vaak uit op een goede oplossing voor de vele zaken rondom een overlijden.
Hieruit blijkt maar weer hoe belangrijk het is dat mensen hun uitvaartwensen bespreken en vast leggen. Het maakt het voor nabestaanden een stuk makkelijker om de zaken rondom een overlijden te regelen zodat er direct meer ruimte is om te rouwen.
Reacties (1)