Een aantal maanden terug schreef ik over een bijzondere trouwdag, vanwege de laatste wens van Peter. Peter die plotseling terminaal was. Alles werd in werking gesteld, want doktoren hadden hem nog maar enkele dagen gegeven. Peter kreeg echter nog maanden. Op 31 mei 2016 heb ik zijn trouwdag gefotografeerd en op 14 december 2016 heb ik de afscheidsreportage gemaakt tijdens zijn uitvaart.
Prachtige locatie
Hoe bijzonder de trouwdag was, zo bijzonder was ook het afscheid. Dit keer niet in intieme setting, maar grootser aangepakt op een prachtige locatie. Weliswaar in een kerk, maar een die al jaren wordt ingezet voor verschillende (bedrijfs)evenementen en feesten.
'We vieren het leven'
Het afscheid mocht op een aantal punten een ‘andere’ invulling krijgen. ‘Het verdriet mag er zijn, maar we vieren het leven’, zei Elise. Zo zaten de genodigden niet in een theater opstelling, maar aan grote ronde tafels. En waren er theaterlichten vol kleur en een podium waarop muziek werd gespeeld.
Trouwambtenaar begeleidt afscheidsdienst
Toch waren er een hoop overeenkomsten met de trouwerij. Zo waren er de prachtige gekleurde ramen, die de setting zo mooi omlijstten. De trouwambtenaar was gevraagd om nu zeven maanden later de afscheidsdienst te begeleiden. "Vandaag ben ik de opper-spreek-meesteres", zo kondigde ze zichzelf ongeveer aan. Destijds werd ze door emotie overvallen. Dit keer wist ze dat het oké was, wanneer dit nogmaals gebeurde.
Een zeer intiem gevoel
Muzikant Davy begroette ik weer. Hij speelde live, samen met een zoon van Peter om zanger Jordi te begeleiden. Op een gegeven moment gebeurde er iets in mij; ik kreeg een zeer intiem gevoel. Ik werd enorm geraakt. Een nummer van de trouwdag speelde Davy weer. Er waren destijds maar 10 mensen, inclusief mijzelf, in de trouwkapel aanwezig.
Prachtige muziek
Je weet wel hoe een lied ‘jouw’ of ‘ons’ lied kan worden, doordat het gespeeld wordt op een bijzonder moment? Nou dat gevoel, dat bekroop mij. Ik kende als een van de weinigen de intense lading van dat muziekstuk. Het werd zonder enige aankondiging aan het einde van de afscheidsdienst gespeeld. Wauw! Deze kwam binnen. Ik kon het niet laten om contact met de weduwe te zoeken en dit met haar te delen. De kracht van herkenning. De blijdschap, het verdriet en de pijn; allen gevangen in zo’n muziekstuk.
Afscheidsreportage
Destijds had Elise gezegd dat ze geen behoefte had aan een afscheidsreportage. De foto’s van hun trouwdag waren eigenlijk al een afscheid. Vorige week werd ik gevraagd of ik langs wilde komen. Peter lag thuis in een ziekenhuisbed langs het raam in de slaapkamer. Vanuit de woonkamer kon ik dat raam zien. Ik zag hoe hij daar rustig lag. Ik raakte in gesprek met Elise en op een gegeven moment moest ze lachen. Ze keek langs mij heen naar Peter. Hij had gewenkt dat ik moest komen. Toen ik omkeek zag ik ook zijn arm een krachtige ‘kom hier’ beweging maken.
Herinnering nalaten
Peter had de breedste lach in zijn nu zo smalle gezicht. Zijn ogen twinkelden. Zonder al te veel woorden was mij duidelijk dat hij blij was dat ik voor zijn gezin een afscheidsreportage wilde maken. Hij koos duidelijk voor de herinnering om na te laten. Wetende hoe belangrijk de afscheidsreportage voor zijn gezin gaat zijn.
Reacties (9)