Opgeruimd staat netjes?

In mijn vorige blog schreef ik over een oudere dame die graag nu al zaken geregeld wil hebben voor haar uitvaart. Ze is alleenstaand en wil niemand belasten met ‘gedoe’. Met haar twee kinderen heeft ze al jaren gebroken en die wil ze dus helemaal niet met haar nalatenschap opzadelen. Samen met een uitvaartonderneemster heb ik haar uitvaartwensen vastgelegd en is het bedrag ervoor alvast in deposito gestort. Ook overtuigden we haar dat het goed is om de administratie overzichtelijk op orde te hebben, zodat zowel de uitvaartwensen als alle info rond polissen en lidmaatschappen gemakkelijk te vinden is voor degene die haar uitvaart en nalatenschap regelt.

Leven in een tas

Een week later ga ik langs om samen met haar de administratie op orde te maken. “Je bent vroeg!” zegt ze als ik inderdaad iets eerder dan afgesproken bij haar aanbel. “Nou ja, dat is wel fijn ook, 's middags gaat mijn batterijtje op.” Na even over koetjes en kalfjes gebabbeld te hebben, kwam mevrouw to the point: “Nou, ga daar maar zitten en in die plastic tas zit alles.” Inderdaad, naast de eettafel staat een grote plastic boodschappentas, propvol papieren en enveloppen. Eh…dat was niet helemaal zoals ik het bedoeld had. Ik zou op basis van haar administratie een keurig uitvaartdossier maken. Precies zoals ik tijdens mijn opleiding had geleerd. “Ja, dat had je toch gezegd, dat je dat zou uitzoeken?” reageerde mevrouw op mijn ietwat verbouwereerde blik. “Eh, nou nee…ik zou u helpen alles in één overzicht te stoppen, in een map bijvoorbeeld.” Vervolgens leg ik uit wat mijn werkzaamheden normaliter zijn, voor of na een uitvaart. Gratis de administratie op orde brengen hoort daar niet echt bij. Het is duidelijk dat deze kloeke 83-jarige dame nog wel heel zelfstandig is, maar enveloppen openmaken en papieren opbergen, dat doet ze niet meer. Ik stel voor om voor haar op zoek te gaan naar een vrijwilliger die haar een beetje kan bijstaan met allerlei regelzaken en bijvoorbeeld een paar keer per maand de post doorneemt en opbergt.

Liefdewerk oud papier

Voor nu bied ik dan toch aan om die tas met papieren uit te zoeken voor haar, zodat ze een beginnetje heeft. Ik besef dat dit me veel tijd gaat kosten en het is niet erg zakelijk natuurlijk. Maar ik vind het sneu om daar weg te gaan en die tas met papieren maar gewoon te laten staan, met het idee dat ze het zelf maar moet uitzoeken. Met de belofte dat ik samen met haar maatschappelijk werker op zoek ga naar hulp, neem ik de tas mee om er thuis mee aan de slag te gaan. Mevrouw had gezegd dat die enveloppen van het afgelopen jaar waren, maar ik kom er al gauw achter dat de achterstand enige jaren beslaat, vanaf 2011 tot nu toe. Het verbaast me dat ze helemaal geen schulden heeft. Kennelijk maakt ze de post wel open en betaalt de rekeningen, maar bergt vervolgens niets op. Vijf uur lang ben ik er zoet mee. Het voelt aanvankelijk een beetje raar om in haar privéleven te neuzen. Maar voldaan zie ik de enorme berg enveloppen oplossen tot een overzichtelijke ordner. Nu nog een overzicht erbij maken en dan meteen maar wat handige info zoals polisnummers, abonnementen en contactadressen op een rijtje zetten.

Digibeet

Ik verbaas me over de hoeveelheid post die ze van allerlei gemeentelijke instellingen krijgt. Allemaal ingewikkelde brieven. Over haar toeslagregeling, over haar uitkering, over haar huishoudelijke hulp, over kwijtscheldingen en dan vooral dat ze voor allerlei zaken opnieuw een aanvraag moet indienen. Dat moet ze via internet doen, met behulp van haar DigID. Een dame van 83 jaar. Een DigID! Ze heeft geen idee wat dat is. Ik bel even na: nou ja, als ze haar code niet meer weet kan ze een nieuwe aanvragen. Heel makkelijk, via internet. Zucht. Als ík hier al moedeloos van word, hoeveel ouderen, die niet zijn meegelift in de wondere digitale wereld, lopen dan niet tegen dezelfde muur op? Een paar dagen later ga ik de ordner bij de oude dame afleveren. Ze is er heel content mee. Maar ik maak me zorgen of de administratie er over een jaar nog steeds zo ordelijk uitziet...